Celem tej strony jest przybliżenie Czytelnikom duchowości oraz mistyki zgodnie z Nauczaniem Kościoła Katolickiego. Publikowanie aktualnych orędzi nie pozostaje w sprzeczności z prawem kościelnym ani nie jest podstawowym celem tej strony.Adam-Człowiek nie jest administratorem bloga.

Modlitwa

W Imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego, Ojca +, Syna + i Ducha + Świętego, uchodźcie duchy złe z tego miejsca, abyście nie widziały, nie słyszały, nie ujawniały, nie niszczyły, nie prześladowały, nie wprowadzały zamieszania do naszej pracy i planów. Nasz Bóg jest waszym Panem i rozkazuje wam, idźcie precz i nie wracajcie tu więcej. Amen. Mocą Twoją Panie Boże, uczyń nas niewidzialnymi dla naszych wrogów.(Za zgoda Kurii Diec. Warszawsko-Praskiej z dnia 8.11.1993 r. nr 184/K/93)

Wiemy dobrze, że Duch tchnie kędy chce (J 3,8). Wiemy też, że Kościół wymaga od wiernych zachowania ustawicznych praw i jeśli często okazuje się ostrożnym i nieufnym względem możliwych złudzeń duchowych u tych, którzy przejawiają niezwykłe fenomeny, to jednak jest i chce być pełen uznania dla doznań nadprzyrodzonych, udzielanych niektórym duszom lub też względem faktów cudownych, które niekiedy Bóg raczy włączać niezwykle do biegu naturalnego zajść życiowych”. papież Paweł VI Audiencja Generalna 29.11.1972

W związku z coraz liczniejszymi pytaniami wyjaśniamy, że nie odpowiadamy za treść, styl i charakter komentarzy i wpisów Administratorów strony wobroniewiaryitradycji. Opiekunem duchowym w/w strony jest ks. dr Adam Skwarczyński i do Niego proszę kierować wszelkie uwagi i zapytania w sprawach Państwa bulwersujących. Nie reagujemy również na insynuacje i pomówienia ze strony Administratorów oraz osób komentujących. Adm

Uroczystość odpustowa Matki Bożej Licheńskiej 2 lipca

Dnia  26 marca 2007 r. Stolica Apostolska zatwierdziła formularz Mszy Świętej o Matce Bożej Licheńskiej oraz wyznaczyła w liturgii dzień 2 lipca jako wspomnienie obowiązkowe Najświętszej Maryi Panny Licheńskiej dla diecezji włocławskiej i jako uroczystość w licheńskim Sanktuarium. Zapraszamy do wzięcia udziału w uroczystościach połączonych z możliwością uzyskania odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami.
Warto dodać, że właśnie 2 lipca 2006 r. Cudowny Obraz Matki Bożej po prawie półtora wieku przebywania w kościele św. Doroty został uroczyście przeniesiony do bazyliki.


ŻOŁNIERSKI LOS
   Piękny pałac w obszernym parku i rozległe tereny żyznej kujawskiej ziemi w pobliżu Izbicy Kujawskiej należały do Tomasza Kłossowskiego. Był to dobry dziedzic dla ludzi, ofiarny dla ojczyzny i dzielny W jej obronie. Brał udział W Wojnach i powstaniach przeciwko zaborcom, za co został surowo ukarany.
   Zabrano mu majątek i grożono więzieniem. Przebrany w chłopską sukmanę przybył do Izabelina w parafii Licheń, kupił sobie 4 morgi ziemi i mały domek, przy którym wybudował kuźnię. Klepał w niej chłopskie lemiesze, a może i Wojenne pałasze; podkuwał chłopskie konie, a może i konie powstańców? W niedługim czasie  wybuchła wojna, Więc Tomasz zamknął swą kuźnię i poszedł walczyć o Polskę. Przewędrował pół Europy, zaznał gorzkiego losu żołnierza; do ostatniej kuli w ładownicy walczył pod Lipskiem. Widział bohaterską śmierć księcia Józefa, a potem nieprzyjacielskie kule rozszarpały jego prawą nogę, bok i poraniły głowę. Na skutek odniesionych ran i ogromnego wyczerpa­nia Tomasz był bliski śmierci. Ostatkiem sił zaczołgał się w gęste zarośla i, oczekując niechybnego zgonu, za­czął żarliwie wzywać pomocy Matki Bożej.
   Żołnierskie serce ogarnęła wielka żałość i tęsknota za ojczystym krajem. Nie chciał umierać między obcymi, na niemieckiej ziemi, więc wyciągnął medalik Matki Boskiej Częstochowskiej, który miał na piersi, całował go i modlił się o pomoc, o cud, bo tylko on mógł go uratować.
   Według ludowej tradycji Maryja wysłuchała ufnego błagania biednego żołnierza i przybyła mu z pomocą. W zorzy krwawo zachodzącego słońca, na tle jesiennych mgieł ujrzał Tomasz Najświętszą Panienkę, jak szła przez pobojowisko, w amarantowej sukni, w złocistym płaszczu, na którym były widoczne symbole Męki Pań­skiej, w królewskiej koronie na głowie. Przepięknej urody twarz Niepokalanej była niewymownie bolejąca. Spod przymkniętych powiek smutne oczy patrzyły na Orła Białego, którego Boża Rodzicielka rękami przytu­lała do piersi.
    Pochylając się nad rannym Maryja obiecała mu zdro­wie i powrót na ojczystą ziemię. Jednocześnie poleciła, aby się postarał o Jej wizerunek. „Dobrze mi się przy­patrz — miała napomnieć — abym na tym obrazie wy­glądała tak, jak mnie tu widzisz. Ten wizerunek umie­ścisz w miejscu publicznym w swych rodzinnych stro­nach. Naród mój będzie przed tym wizerunkiem się modlił i będzie czerpał moc łask z rąk moich w naj­trudniejszych dla siebie czasach".
   Po tym widzeniu zapadła noc, podczas której jacyś ludzie odnaleźli w zaroślach rannego i, tknięci litością, zabrali do swego domu. Tam wezwali lekarza i otoczyli go troskliwą opieką, dzięki temu szybko odzyskał zdro­wie i siły. Wiosną 1814 r. Tomasz Kłossowski powrócił do ojczyzny i zamieszkał w Izabelinie, 7 kilometrów od Lichenia. Na nowo otworzył kuźnię i ciężką pracą zara­biał na kawałek chleba. Żył oszczędnie, gromadził drob­ne grosze, aby każdego roku jeden miesiąc poświęcić na pieszą pielgrzymkę do jakiegoś świętego miejsca. Pa­miętał o poleceniu Matki Bożej.
     Poczuwając się do wdzięczności za ocalone życie, po­bożny kowal przez wiele lat daremnie poszukiwał upra­gnionego obrazu. Wędrował po miejscach pielgrzymko­wych, sławnych klasztorach i kościołach, spotykał naj­rozmaitsze obrazy Matki Jezusowej, ale tej przepięknej bolesnej twarzy, jaką widział wtedy i miał wyrytą w duszy, nigdzie nie mógł znaleźć.
     W 1836 r. odbył Tomasz pieszą pielgrzymkę na Jasną Górę do Częstochowy, na odpust Matki Bożej Siewnej w dniu 8 września. Tam był u spowiedzi i Komunii Św. Modlił się i skarżył przed Maryją, że Jej życzeń nie może spełnić, że daremnie już tyle lat poszukuje uprag­nionego Jej wizerunku.
   Wracając z odpustu w dniu 9 września, gdy uszedł zaledwie 9 km drogi, we wsi Lgota zauważył, że jacyś pielgrzymi, którzy również wracali z odpustu, całą gro­madą zatrzymali się na modlitwę przy kapliczce zawie­szonej na drzewie rosnącym na polu, niedaleko goś­cińca. Kłossowski dołączył się do modlących, a gdy oni ruszyli w dalszą drogę, zbliżył się do kapliczki i ujrzał obraz tak dawno poszukiwany.
   Wizerunek Matki Bożej namalowany był farbami olej­nymi na modrzewiowej desce. Twarz Najświętszej Pan­ny pełna była bolesnej zadumy, smutku, a zarazem uro­ku. Spod lekko opuszczonych powiek wyraziste oczy pa­trzyły na Białego Orła rozpostartego na Jej piersiach, a zarazem głęboko przenikały w serce Tomasza.
   Całe oblicze pełne było powagi, majestatu i skupienia, było bolesne, a jednocześnie pełne dobroci i ufnej na­dziei. Na złocistym płaszczu widniały symbole Męki Pańskiej: cierniowa korona, bicze, gwoździe, włócznia; na głowie — korona królewska. U stóp Orła napis: „Kró­lowo Polski, udziel pokoju dniom naszym".
   Stan malowidła świadczył, że obraz nie był nowy, że powstał dziesiątki lat temu, może nawet w czasie kon­federacji barskiej w 1772 r., gdy w ten sposób malowa­no obrazy. Kto go malował i kto na tym drzewie zawiesił — nie wiadomo. Tomasz uradowany i do głębi przejęty padł na kolana i łkając ze wzruszenia nie mógł oczu oderwać od świętego oblicza. Wspomnienia powróciły falą do serca, wydawało mu się, ze znów jest na wojnie, że wy­czerpany i opuszczony czeka na śmierć, a tu nad nim pochyla się Maryja i wyciąga ku niemu matczyne ręce. Ale dlaczego jest taka zbolała?! To chyba dlatego, że patrzy na okrutne narzędzia męki, które rozdzierały ciało Jej ukochanego Syna.
   W tej chwili zabłysła mu inna myśl: Maryja patrzy w głąb jego serca, w jego duszę, widzi jego grzechy i sła­bości! To właśnie sprawia Jej tę niewymowną boleść! Ból i łzy Matki nad niedobrym dzieckiem... A wreszcie miał i to wrażenie, że grzechy i niewierności całego narodu polskiego były tymi mieczami, które przeszyły Serce Matki Bożej i Królowej Polski. Pobożny kowal patrzył, modlił się i szeptał: „Naj­świętsza Panienko, nie odejdę z tego miejsca bez Ciebie, muszę Cię zabrać do swych rodzinnych stron".
   Od ludzi, którzy na sąsiednim zagonie kopali ziem­niaki, dowiedział się Tomasz, że właścicielem pola, drze­wa i obrazu jest Niemiec, kolonista, który kilka lat temu nabył tę ziemię i sprowadził się do ich wioski.
  Niemiec był protestantem i bez pieniędzy ofiarował obraz Tomaszowi, wyjaśniając: „On tu usiadł ten obraz na tym drzewie pewnej nocy... i od tego czasu mam na polu wielkie szkody. Bo wszyscy ludzie, co idą do Czę­stochowy, albo wracają, zatrzymują się koło tego obraz­ka, klękają, modlą się i chodzą na kolanach przed nim. Przez to pole jest zdeptane i nic na nim nie rośnie. Weź pan darmo ten obrazek, ja nie chcę żadne pienią­dze". Tomasz z radością i wzruszeniem zdjął obraz z to­poli, od jakiejś gospodyni kupił kawałek lnianego płót­na .owinął wizerunek i na piersiach przyniósł do swego domu w Izabelinie.
   Osiem lat obraz był w mieszkaniu Kłossowskiego oto­czony czcią i ogromnym szacunkiem. Podanie głosi, ze w tym czasie twarz Madonny pokrywała się niekiedy kroplami potu. Ludzie zwracali uwagę, że jest to jakiś znak, ale kowal ani myślał pozbyć się obrazu Madonny, który bardzo pokochał. Ludzie szeptali, że kowal ma na pewno na sumieniu jakieś ukryte grzechy, bo w jego domu nawet obraz Matki Boskiej źle się czuje. Nic dziw­nego — powtarzano — tłukł się na wojnach, włóczył się po całym świecie, a wiadomo, że żołnierz i wojacy świę­tymi nie są.
  Tomasz wiedział, o co Matce Bożej chodzi. Kropelki potu z twarzyczki Najświętszej Panienki obcierał deli­katnie ręcznikiem, milczał przed ludźmi i wcale nie miał zamiaru oddać obrazu z domu, choćby i do kościoła.
   Był 1844 r. — kowal ciężko zachorował. Nic nie po­mógł lekarz przywieziony z Konina, nie przyniosły ulgi lekarstwa. Wydawało się, że zbliża się śmierć. Wezwano kapłana, zeszli się sąsiedzi. Proboszcz, Florian Kosiński, wyspowiadał chorego, namaścił świętymi olejami. To­masz był tak wycieńczony chorobą, że nie miał siły na­wet się przeżegnać. Po odjeździe księdza sąsiedzi się rozeszli, a żona To­masza poszła na podwórko wykonać wieczorne obrząd­ki. Chory sam pozostał w pokoju i wtedy usłyszał jakiś dziwny głos pochodzący z obrazu:
—        Tomaszu, wynieść mnie z twego domu do puszczy. Tomasz przerażony odpowiedział: Najświętsza Panienko, jak Cię mogę wynieść, kie­dym taki chory i słaby, że na nogach ustać nie mogę. Wybacz mi, Maryjo, ale Cię nie wyniosę, bo nie mogę. Będziesz zdrowy — usłyszał tajemniczy głos. I w tej chwili jakby dziwny prąd przeniknął całe jego ciało i poczuł się zdrowy. Wyskoczył z łóżka, ubrał się i wy­szedł przed dom na podwórko. Widząc to zbna narobiła krzyku, zbiegli się ludzie ogromnie zdziwieni, że przed godziną Tomasz był prawie konający, a teraz zdrowy i wesoły.
Co się stało — pytano. Najświętsza Panienka wróciła mi zdrowie, ale Jej obraz muszę wynieść do lasu. Następnego dnia kowal udał się do pewnego stolarza w Koninie i zamówił u niego małą kapliczkę dla obrazu Madonny. Za kilka dni kapliczka była gotowa. Przy­wiózł ją do Izabelina bliski sąsiad Kłossowskiego, nie­jaki Mertowski. Z bólem serca niósł Tomasz wizerunek Najświętszej Panienki do grąblińskiej puszczy. Od go­spodarza Machowczyka z Grąblina pożyczył drabiny, znalazł przy leśnej ścieżynie potężną sosnę, liczącą setki lat, i na niej umieścił kapliczkę dość wysoko nad ziemią. Każdej niedzieli, gdy szedł lub wracał z kościoła, skrę­cał do leśnej gęstwiny, aby swe oczy i serce ucieszyć widokiem Najświętszej Panienki. Mijały kwadranse na serdecznej rozmowie starego żołnierza z Matką Bożą. Tomasz zmarł 7 sierpnia 1848 r. Pamięć o nim jako o wielkim patriocie, o człowieku szlachetnym i wielkim czcicielu Matki Bożej do dziś jest żywa. W 1967 r. mieszkańcy Izabelina wystawili mu nowy grobowiec na zboczu licheńskiego wzgórza, w pobliżu świątyni, na miejscu grobowca zniszczonego przez Niemców w czasie ostatniej wojny.

opr. na postawie wydawnictw Księży Marianów


Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________