Poświęcone świece

Podczas liturgii, spotkań modlitewnych czy modlitwy indywidualnej symbolizuje Chrystusa, Światłość świata (por. J 8,12). „Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności” – pisze św. Ja, co można rozumieć następująco: Bóg jest dobry, jest samym dobrem, samą miłością. Świeca symbolizuje też wiarę i objawienie. W tym znaczeniu zapaloną świecę nowo ochrzczeni otrzymują ze słowami: ”Podtrzymywanie tego światła powierza się wam, rodzice i chrzestni”. Świece przynoszą dzieci przystępujące do I-szej Komunii świętej, aby tym razem już we własnym imieniu wyznać wiarę i odnowić przyrzeczenia chrzcielne.

            Co roku wierni odnawiają przyrzeczenia chrzcielne w Wielką Sobotę podczas Wigilii Paschalnej, zwanej też Liturgią Światła. Na zewnątrz kościoła kapłan święci ogień, od którego następnie zapala się Paschał - wielką woskową świecę, która symbolizuje zmartwychwstałego Chrystusa. Na paschale kapłan żłobi znak krzyża, wypowiadając słowa: "Chrystus wczoraj i dziś, początek i koniec, Alfa i Omega. Do Niego należy czas i wieczność, Jemu chwała i panowanie przez wszystkie wieki wieków. Amen". Umieszcza się tam również pięć ozdobnych czerwonych gwoździ, symbolizujących rany Chrystusa oraz aktualną datę. Następnie Paschał ten wnosi się do okrytej mrokiem świątyni, a wierni zapalają od niego swoje świece, przekazując sobie wzajemnie światło. Niezwykle wymowny jest widok rozszerzającej się jasności, która w końcu wypełnia cały kościół. Zwieńczeniem obrzędu światła jest uroczysta pieśń (Pochwała Paschału) - Exultet, która zaczyna się od słów: "Weselcie się już zastępy Aniołów w niebie! Weselcie się słudzy Boga! Niech zabrzmią dzwony głoszące zbawienie, gdy Król tak wielki odnosi zwycięstwo!".
Paschał zapala się każdorazowo w trakcie liturgii Chrztu.

            Poświęconą świecę, zwaną gromnicą, wkłada się w ręce umierającego na znak jego łączności ze Zmartwychwstałym. Świece pali się na grobach jako znak wiecznego życia, które – jak mówi liturgia – ‘zmienia się, ale się nie kończy”.

            Świeca symbolizuje też ogień Ducha Świętego. Chrystus mówi: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął” (Łk 12,49).

            Świece przynosi się do kościoła w święto Matki Bożej Gromnicznej (2 lutego). Podczas Ofiarowania Jezusa w Świątyni starzec Symeon nazwał Dziecię Jezus przyniesione przez rodziców „światłem na oświecenie pogan” (Łk 2,32)

            Świeca jest symbolem ludzkiej duszy, jej życia. Gdy widzimy, jak płomień ożywia i rozjaśnia całe otoczenie, to jest to dla nas obrazem jaśniejącego w nas światła. Dlatego też świece stoją na ołtarzu, tam, gdzie powinny być ludzkie myśli. Wieczna lampka płonie przy tabernakulum we dnie i w  nocy, przypominając, że Bóg jest zawsze obecny, nawet gdy ludzie o Nim nie myślą.

            Świece zapala się przy wystawionym Najświętszym Sakramencie jako symbol światłości Chrystusa.

            W cerkwiach, a także i w kościołach katolickich zapala się świeczki jako wyraz czci dla Chrystusa, Bogurodzicy i Świętych.

Księga Psalmów mówi o lampie (świecy), która jest drogowskazem na naszej drodze: „Bo Ty, Panie, każesz świecić mojej pochodni: Boże mój, oświecasz moje ciemności. (Ps. 18,30)

            Modlitwa egzorcystyczna nad świecami, zawiera prośbę, aby z miejsc, w których zostaną postawione te świece, „uciekali w popłochu i z drżeniem książęta ciemności i ich poplecznicy, a nie ważyli się więcej dręczyć tych, którzy służą Bogu” (rytuał Rzymski).

Ritus Romanus Titulus VIII – Caput 3 str. 189
tylko dla kapłanów

Benedictio candelarum
Błogosławieństwo świec (modlitwa poświęcenia)

V. Adjutórium nostrum in nómine Dómini.

R. Qui fecit celum et terram .

V. Dóminus vobiscum.

R. Et cum spiritu tuo.

Oremus:

Dómine Jesu Christe, Fili Dei vivi, béne+dic candélas istas supplicatiónibus nostris: infúnde eis, Dómine, per virtútem sanctæ Cru+cis, benedictiónem cæléstem, qui eas as repelléndas ténebras humáno generi tribuísti: telemque benedictiónem signaculo Sanctae Cru+cis accipiant, ut quibuscumque locis accensæ, sive positæ fuerint, discendant principes tenebrarum, et contremiscant, et fugiant pavidi cum omnibus ministris suis ab habitationibus illis, nec præsumant amplius inquietare, aut molestare servientes tibi omnipotenti Deo: Qui vivis et regnas in sæcula sæculorum.

R. Amen. 
 

OBRZĘD BŁOGOSŁAWIEŃSTWA ŚWIEC I WIERNYCH WE WSPOMNIENIE 

ŚW. BŁAŻEJA 3 LUTEGO

1327. Jeżeli duszpasterz ma zamiar pobłogosławić świece i udzielić wiernym specjalnego błogosławieństwa za wstawiennictwem św. Błażeja, biskupa i męczennika, którego wspomnienie dowolne przypada 3 lutego, należy sprawować Mszę św. o tym męczenniku.

1328. Po wstępnym pozdrowieniu odpowiedni komentator lub celebrans może wprowadzić wiernych w liturgię tymi lub podobnymi słowami:

Wspominamy dzisiaj świętego Błażeja, biskupa Sebasty, miasta położonego na terenie dzisiejszej Turcji. Umarł on jako męczennik około roku 316. Tradycja sięgająca wczesnego średniowiecza przekazała pamięć o nim jako orędowniku i opiekunie wiernych, zwłaszcza w chorobach gardła. Za jego wstawiennictwem prośmy Boga o zdrowie gardła i o łaskę dobrego korzystania z daru mowy. Pod koniec dzisiejszej Mszy świętej będziemy mogli otrzymać specjalne błogosławieństwo połączone z prośbą o zachowanie od chorób gardła i języka.

1329. Po modlitwie po Komunii zapala się (na stoliku obok ołtarza) dwie specjalne świece. Celebrans przygotowuje wiernych do udziału w błogosławieństwie, przemawiając tymi lub podobnymi słowami:

Prośmy Boga, który jest źródłem życia, o zdrowie gardła i o właściwe korzystanie z daru mowy, abyśmy go umieli używać na chwałę Bożą i pożytek ludzi.

MODLITWA BŁOGOSŁAWIEŃSTWA

1330. Po chwili milczenia celebrans rozkłada ręce i wypowiada modlitwę błogosławieństwa:

Wszechmogący, wieczny Boże, Ty stworzyłeś cały świat. Z miłości zesłałeś nam swojego Syna, Jezusa Chrystusa, narodzonego z Maryi Dziewicy, aby leczył nasze choroby duszy i ciała. Dając świadectwo wiary, święty Błażej, chwalebny biskup, zdobył palmę męczeństwa. Ty, Panie, udzieliłeś mu łaski leczenia chorób gardła. Prosimy Cię, pobłogosław † te świece i spraw, aby wszyscy wierzący za wstawiennictwem świętego Błażeja zostali uwolnieni od chorób gardła i wszelkiego innego niebezpieczeństwa i zawsze mogli Tobie składać dziękczynienie. Przez Chrystusa, Pana naszego.

Wszyscy: Amen.

1331. Kapłan kropi wodą święconą zgromadzonych oraz świece. Następnie wierni proszący o błogosławieństwo podchodzą do celebransa, który - posługując się świecami zgodnie z miejscowym zwyczajem - błogosławi ich mówiąc:

Za wstawiennictwem świętego Błażeja, biskupa i męczennika, niech Bóg zachowa cię od choroby gardła i wszelkiej innej dolegliwości. W imię Ojca i Syna, † i Ducha Świętego.

Każdy z wiernych odpowiada:

Amen.  (OB II 247-248).

Congregavit nos in unum Christi amor http://adam-czlowiek.blogspot.com/ ________________________________