[221] 3 stycznia 2013

Liturgiczne wspomnienie Imienia JEZUS

OTRZYMAŁ ADAM-CZŁOWIEK.
KOREKTA I ADJUSTACJA TEOLOGICZNA. – KS. dr ADAM SKWARCZYŃSKI

___________________________________________________________

Wiara w prywatne orędzia nie jest obowiązkiem, a publikujący je nie zamierza uprzedzać osądu kompetentnych władz kościelnych.

___________________________________________________________

 „W Imię JEZUSA drżą i uciekają złe duchy, chorzy zostają uzdrowieni, a prześladowani odzyskują prawdziwą wolność. […] Bądźcie dumni, że możecie je nosić w waszych sercach i na waszych wargach! Bądźcie szczęśliwi, gdy z powodu tego Imienia jesteście prześladowani.

Rozważajcie w waszych sercach Słowo Boże, abyście potem, natchnieni i pouczeni światłem Ducha Świętego, mogli tym Słowem żyć i je realizować. W ten sposób staniecie się świadkami Ewangelii, i co więcej, staniecie się narzędziami nowej ewangelizacji, która ogarnie świat po jego oczyszczeniu”.

MATKA BOŻA: «W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Pisz Człowiecze. Nie lękaj się i nie bądź zaskoczony, że przychodzę tak często, lecz czas naprawdę jest krótki, a jest jeszcze tak wiele do zrobienia.

        Pragnę, aby Moje dzieci, czytając Ewangelię, rozważały ją i wprowadzały w swoje życie. Zostaliście bowiem wszyscy powołani do dawania świadectwa życia Ewangelią. Szatan z pogardą odnosi się do Słowa Bożego, bo dobrze zna jego moc. On dobrze wie, jak Słowo Boże może was uświęcić i przemienić całe ludy i narody.

       Królestwo Boże to także ziarno Słowa Bożego, które w was zasiane, wydaje owoc. Gdybyście z większym szacunkiem i większym zaangażowaniem czytali i rozważali Ewangelię Mojego Boskiego Syna, zostalibyście o wiele bardziej uwolnieni od pokusy poszukiwania sensacji!

       Rozważcie, Moje kochane dzieci, że zanim przyjęłam Słowo wcielone w Moim łonie, przyjęłam Słowo Boże w Moim Sercu – rozważałam i zachowywałam je. Tak i wy, Moje kochane dzieci, rozważajcie w waszych sercach Słowo Boże, abyście potem, natchnieni i pouczeni światłem Ducha Świętego, mogli tym Słowem żyć i Je realizować. W ten sposób zauważycie, że staniecie się świadkami Ewangelii, i co więcej, staniecie się narzędziami nowej ewangelizacji, która ogarnie świat po jego oczyszczeniu. Już teraz napełnijcie wasze serca odwagą, o której mówił Mój Boski Syn do swoich Apostołów i Uczniów. Nie bójcie się przyznawać do Chrystusa w każdych sytuacjach, nawet gdyby miało to narazić was na ośmieszenie.

       Waszą bronią: tarczą i mieczem jest w dzisiejszej walce potężne imię JEZUS, przed którym zegnijcie kolana, ale jednocześnie bądźcie dumni, że możecie je nosić w waszych sercach i na waszych wargach! Bądźcie szczęśliwi, gdy z powodu tego Imienia jesteście prześladowani, bo to oznacza, że nie należycie do księcia tego świata, lecz do Pana panów i Króla królów!

       Proszę was, Moje kochane dzieci, wymawiajcie z szacunkiem Imię waszego Boga, w którym jest wasze zbawienie. Wyznawajcie je całymswoim sercem i całą swoją duszą. Pamiętajcie, że szatan ucieka od osób i miejsc, gdzie jest wzywane Boskie Imię Mojego Syna. Właśnie w Jego Imię – Imię JEZUSA – drżą i uciekają złe duchy, chorzy zostają uzdrowieni, a prześladowani odzyskują prawdziwą wolność.

       Wsłuchujcie się w Słowo Boże, Moje dzieci, nie tylko podczas Mszy świętej, ale umacniajcie się nim także w waszych domach, w waszych rodzinach, a jeśli jest taka sytuacja – to w samotności. Znajdźcie czas, aby je rozważać, gdyż to jest modlitwa, która jednoczy was z wolą Ojca Niebieskiego, który wszystko ustanowił przez swoje SŁOWO. Jego wolą jest, abyście rozważali Jego Słowo i wypełniali je. Jeśli wytrwali będziecie, Duch Święty wam wszystko wyjaśni i przypomni i poprowadzi was, aby wasze czyny przynosiły pełny owoc.

       Kocham was bardzo i dziękuję za każdą waszą odpowiedź, za każdy wasz gest, który wykonujecie dla Mojego Boskiego Syna, aby Jego Imię było coraz bardziej poznane, wychwalone i pomagało wam znosić wasze słabości w walce przeciwko Szatanowi. Przyjmijcie Moje błogosławieństwo w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego».

KOMENTARZ ks. Adama Skwarczyńskiego

     Maryja przez sam wybór daty tego orędzia pragnie zwrócić naszą uwagę na moc Najświętszego Imienia Jezus w jego liturgiczne wspomnienie (niestety tylko dowolne, a więc i zupełnie opuszczone w wielu kościołach):

– na jego rolę tarczy nas osłaniającej i miecza pokonującego szatana;

– na konieczność oddawania mu czci zewnętrznej (klękanie i wymawianie z szacunkiem ustami) oraz wyznawania go całym sercem i duszą;

– na możność chlubienia się doświadczaniem prześladowań w jego obronie;

– na wykorzystanie jego mocy, aby pomóc chorym, prześladowanym i zniewolonym, a dla siebie czerpać siłę do znoszenia własnych słabości (por. 2 Kor 12,9) i pokonywania szatana;

– na jeden z celów apostolstwa: aby Imię Jezus było lepiej poznane i gorliwiej wychwalane.

     Kto pragnie zgłębić ten temat, niech zapozna się z małą, 60-stronicową książeczką o. Paula O´Sullivana „Cuda Najświętszego Imienia” (wyd. EXTER, Gdańsk 2004 r., www.exter.pl). Dowie się z niej m.in., w jaki sposób czcili Imię Jezus nasi przodkowie i niektórzy święci, skąd wziął się zwyczaj umieszczania go nad drzwiami na poświęconych kartonikach, jak wiele cudów dokonało się jego mocą i jak my możemy czcić to Imię i na nim się oprzeć w trudnościach.

     Liturgiczne wspomnienie Najśw. Imienia przyniosło jednak Matce Bożej okazję do poruszenia innego tematu, który nawety okazał się pierwszoplanowy: na konieczność ukochania przez nas i dobrego wykorzystania w życiu Pisma Świętego, zarówno czytanego w czasie Mszy świętych, jak i w rodzinach, w grupach, w samotności. Już sama częstotliwość użycia terminów „Słowo Boże” i „Ewangelia” (aż 12 razy) wskazuje na wagę tego problemu.

     Mamy naśladować naszą Matkę w tym, by Słowo Boga czytać – rozważać w sercu – wprowadzać w życie – stawać się jego świadkami, a nawet – w perspektywie bliskiej Paruzji i oczyszczenia świata – stać się narzędziami nowej ewangelizacji. Tak, w przyszłości, gdyż ewangelizacja „nowa” może objąć tylko świat „odnowiony”, bo „nie przyszywa się nowej łaty do starego ubrania” (Mk 2,21), a otaczający nas świat jest na tyle stary i zmurszały, że nadaje się nie do „łatania”, lecz do „remontu generalnego”…

     Warto zwrócić uwagę:

– na poruszoną tu rolę Ducha Świętego i Jego światła w tym zadaniu i dziele – wszak bez Niego Apostołowie i Uczniowie Chrystusa nie mogliby wypełnić swojego powołania kiedyś, więc i nie mogą go wypełnić dzisiaj ich następcy. W słowach Maryi dostrzeżmy ewangeliczną obietnicę Jej Boskiego Syna (J 14,26): „…Duch Święty wam wszystko wyjaśni i przypomni i poprowadzi was…”.

– na konieczność rozważania Słowa Bożego, gdyż – jak czytamy – „jest to modlitwa, która jednoczy nas z wolą Ojca Niebieskiego”. Samo rozważanie bez modlitwy nie spełni swojego zadania, to znaczy takie, które nie stawia nas w obecności Boga do nas mówiącego i nie pobudza naszego serca do dania Mu życiowej odpowiedzi (chodzi o nasze Amen – Fiat – Niech mi się stanie);

– na to, by czytać z „szacunkiem i zaangażowaniem”. Jeśli to zaangażowanie będzie duże, staniemy się świadkami Słowa Bożego w swoim otoczeniu, gotowymi do poświęceń, a nawet do znoszenia prześladowań.

     Mogę tu dodać od siebie pewien szczegół „techniczny”: warto próbować czytać Pismo Święte z nastawieniem na to, że nie wszystkie słowa czy napotkane zdania muszą mnie oświecić i poruszyć, lecz tylko te, które na tę godzinę spotkania Duch Święty dla mnie przygotował i na nie chce mnie naprowadzić. Poznam je po tym, że nagle rozpoznaję w swoim sercu coś jak „rezonans” (współbrzmienie): te słowa „dla mnie” – gdy do nich dojdę – zaczynają mnie poruszać, olśniewać, budzić skojarzenia z moją sytuacją życiową. Wtedy przerywam dalszą lekturę i te właśnie słowa „smakuję”, rozważam, a potem nimi (lub w oparciu o nie) modlę się.

     Pewien proboszcz miejskiej parafii opowiadał przez radio, jak w dość krótkim czasie jego parafia uległa wielkiej duchowej przemianie. Zadaniem wyznaczonym przez rekolekcjonistę było zapukanie do sąsiadów z Biblią w ręce i zaproponowanie im wspólnej lektury i rozważenia jednego rozdziału (a może akapitu) Ewangelii. Ta „przynęta” okazała się skuteczna: „ryby połknęły haczyk”, ludzie ustalili sobie następne spotkania z Pismem Świętym i tak się zaangażowali, że ustały sąsiedzkie waśnie lub (nieraz jeszcze gorsza!) sąsiedzka obojętność, zawiązały się grupy samopomocy, a dotąd pustawy kościół zapełnił się wiernymi, i to nie śpiącymi, lecz spragnionymi Słowa Bożego! Czy nie tego potrzebują dzisiaj także inne parafie?
 Pewnym ułatwieniem w rozważaniu codziennych czytań mszalnych, związanych ściśle z liturgicznymi świętami i wspomnieniami świętych, może być strona temu tematowi poświęcona, prowadzona z dużym zaangażowaniem i w duchu apostolstwa: http://ewangeliadlanas.wordpress.com/

Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________