nadesłane z poczty
Temat ostrzeżenia wrze. Na blogach roi się od propagandy sukcesu apokaliptycznych „orędzi”, „przepowiedni” Malachiasza, końca Kościoła aż po koniec świata. Wygląda na to, że szatan ze swoją strategią tryumfuje. Niektórzy są przekonani, że po Benedykcie XVI, kolejny papież będzie antypapieżem. Psychologia i taktyka, którą stosuje szatan, porywa wielu. To sprzeciwia się fundamentalnej nauce o cnocie roztropności – wbrew chrześcijańskiej nadziei.
Wystarczy przypomnieć jak środowiska wolnomularskie głosiły swój sukces po wyborze Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Ogólnie rzecz biorąc ten wybór „synowie ciemności” fetowali w sposób entuzjastyczny. Skoro był on przedstawiany jako przyjaciel kard. Koeniga i był silnie poprzez niego popierany w czasie wyboru, to jego „niezwykły wybór” musiał być właściwie oceniany z punktu widzenia problemu wolnomularskiego dotyczącego zmian w Kodeksu Prawa Kanonicznego, jako niezwykle pozytywne wydarzenie. Określali Jana Pawła II jako „młodego”, „pod każdym względem silnego Polaka”. Wolnomularze widzieli w nim właściwego człowieka na tronie papieskim, człowieka od którego mogli wiele oczekiwać, i ze strony którego nie musieli się niczego obawiać. W tym tonie została spisana nota ze spotkani pomiędzy Bareschem (Wielki Mistrz) z kard. Koenigiem 13 listopada 1978 w Wiedniu. Stwierdza się min, iż „nowy papież z pewnością respektował będzie dotychczasowe ustalenia” oraz „że sprawa pozostanie bez zmian”. Ponadto kardynał obiecał, że „ w najbliższym czasie umożliwi wgląd w opracowanie w międzyczasie odpowiednie wyciągi z nowego kodeksu, szczególnie te odnoszące się do kanonu 2335”. [1]
Wystarczy przypomnieć jak środowiska wolnomularskie głosiły swój sukces po wyborze Karola Wojtyły na Stolicę Piotrową. Ogólnie rzecz biorąc ten wybór „synowie ciemności” fetowali w sposób entuzjastyczny. Skoro był on przedstawiany jako przyjaciel kard. Koeniga i był silnie poprzez niego popierany w czasie wyboru, to jego „niezwykły wybór” musiał być właściwie oceniany z punktu widzenia problemu wolnomularskiego dotyczącego zmian w Kodeksu Prawa Kanonicznego, jako niezwykle pozytywne wydarzenie. Określali Jana Pawła II jako „młodego”, „pod każdym względem silnego Polaka”. Wolnomularze widzieli w nim właściwego człowieka na tronie papieskim, człowieka od którego mogli wiele oczekiwać, i ze strony którego nie musieli się niczego obawiać. W tym tonie została spisana nota ze spotkani pomiędzy Bareschem (Wielki Mistrz) z kard. Koenigiem 13 listopada 1978 w Wiedniu. Stwierdza się min, iż „nowy papież z pewnością respektował będzie dotychczasowe ustalenia” oraz „że sprawa pozostanie bez zmian”. Ponadto kardynał obiecał, że „ w najbliższym czasie umożliwi wgląd w opracowanie w międzyczasie odpowiednie wyciągi z nowego kodeksu, szczególnie te odnoszące się do kanonu 2335”. [1]
Jak widać sytuacja wymknęła się spod kontroli, kiedy kard. Ratzinger oświadczył, że związki wolnomularskie są nie do zaakceptowania przez uchylenie ekskomuniki wobec tych stowarzyszeń.
Dzisiaj strategia wolnomularzy, którzy posługują się swoimi fałszywy prorokami chcą wmówić, że następuje koniec papiestwa. Już teraz wmawiają, że następny papież będzie antypapieżem. Jak widać te próby manipulacji były związane z wyborem Jana Pawła II oraz Benedykta XVI. Jakkolwiek stoimy w czasie Ogrodu Oliwnego, o czym wspominał ks. Abp Dzięga, to nie wolno nam porzucać chrześcijańskiej nadziei., Wszelkie scenariusze apokaliptyczne, katastroficzne są wygórowane. Chrześcijanin nie może porzucać nadziei, która wynika z wiary. Pamiętajmy, że wróg nie śpi, ale my mamy większe zapewnienie od naszego Pana Jezusa Chrystusa, że bramy piekielne nie pokonają Kościoła Chrystusowego.
Dzisiaj strategia wolnomularzy, którzy posługują się swoimi fałszywy prorokami chcą wmówić, że następuje koniec papiestwa. Już teraz wmawiają, że następny papież będzie antypapieżem. Jak widać te próby manipulacji były związane z wyborem Jana Pawła II oraz Benedykta XVI. Jakkolwiek stoimy w czasie Ogrodu Oliwnego, o czym wspominał ks. Abp Dzięga, to nie wolno nam porzucać chrześcijańskiej nadziei., Wszelkie scenariusze apokaliptyczne, katastroficzne są wygórowane. Chrześcijanin nie może porzucać nadziei, która wynika z wiary. Pamiętajmy, że wróg nie śpi, ale my mamy większe zapewnienie od naszego Pana Jezusa Chrystusa, że bramy piekielne nie pokonają Kościoła Chrystusowego.
SP
[1]
Deklaracja z dnia 26 listopada 1983 r.
Congregavit nos in unum Christi amor
________________________________
Oświadczenia Kongregacji Doktryny Wiary
w sprawie masonerii za pontyfikatu Jana Pawła II
Deklaracja z dnia 17 lutego 1983 r.
w sprawie masonerii za pontyfikatu Jana Pawła II
Deklaracja z dnia 17 lutego 1983 r.
W dniu 19 lipca 1974 roku przesłała niniejsza Kongregacja niektórym Konferencjom episkopalnym list zastrzeżony na temat interpretacji kanonu 2335 Prawa Kanonicznego, który to kanon zabrania katolikom pod sankcją ekskomuniki zapisywania się do organizacji masońskich i do im podobnych stowarzyszeń. Ponieważ wspomniany list, przeniknąwszy do opinii publicznej dał powód do błędnych i tendencyjnych interpretacji, przeto Kongregacja Doktryny Wiary (KDW) nie przesądzając ewentualnych dyspozycji nowego Kodeksu, potwierdza i precyzuje następujące dane:
1. Dotychczasowa praktyka dyscyplinarna Prawu Kanonicznego nie została w niczym zmodyfikowana i obowiązuje w całej pełni.
2. Nie została więc skasowana ani ekskomunika, ani inne przewidziane kary.
3. Co do wspomnianego listu zaś i co do zagadnienia, jak należy interpretować wymieniony w nim kanon, było zamiarem KDW przypomnienie ogólnych zasad interpretacyjnych prawa karnego, według których poszczególne przypadki osobiste mogą być pozostawione osądowi odnośnych Ordynariuszy. Nie było zaś zamiarem KDW upoważnianie Konferencji Episkopatów do publicznego wygłaszania orzeczeń o charakterze powszechnie obowiązującym na temat istoty organizacji masońskich, któreby mogły spowodować utrącanie powyższych norm.
1. Dotychczasowa praktyka dyscyplinarna Prawu Kanonicznego nie została w niczym zmodyfikowana i obowiązuje w całej pełni.
2. Nie została więc skasowana ani ekskomunika, ani inne przewidziane kary.
3. Co do wspomnianego listu zaś i co do zagadnienia, jak należy interpretować wymieniony w nim kanon, było zamiarem KDW przypomnienie ogólnych zasad interpretacyjnych prawa karnego, według których poszczególne przypadki osobiste mogą być pozostawione osądowi odnośnych Ordynariuszy. Nie było zaś zamiarem KDW upoważnianie Konferencji Episkopatów do publicznego wygłaszania orzeczeń o charakterze powszechnie obowiązującym na temat istoty organizacji masońskich, któreby mogły spowodować utrącanie powyższych norm.
Deklaracja z dnia 26 listopada 1983 r.
Stawiano pytanie, czy ocena Kościoła odnośnie do stowarzyszeń masońskich zmieniła się na skutek faktu, iż nowy Kodeks Prawa Kanonicznego nie wymienia wolnomularstwa w sposób wyraźny jak poprzedni.
Niniejsza Kongregacja jest w stanie odpowiedzieć na to, iż okoliczność ta jest spowodowana kryterium redakcyjnym takim samym, jak dla innych zrzeszeń, które podobnie nie zostały wymienione, ponieważ włączone są do szerszych kategorii. Negatywna ocena Kościoła o wolnomularskich zrzeszeniach pozostanie więc niezmieniona, ponieważ ich zasady były zawsze uważane za nie do pogodzenia z nauką Kościoła i dlatego też przystąpienie do nich pozostanie nadal zabronione. Wierni, którzy należą do wolnomularskich zrzeszeń, znajdują się więc w stanie ciężkiego grzechu i nie mogą przyjmować Komunii Świętej. Lokalne autorytety kościelne nie mają prawa wypowiadać się na temat istoty wolnomularskich zrzeszeń w sposób, który mógłby umniejszyć to co powyżej ustalono w zgodności i intencją deklaracji tejże Kongregacji z dnia 17 lutego 1981 roku. Papież Jan Paweł II potwierdził niniejszą deklarację, uchwaloną na zwyczajnym posiedzeniu Kongregacji i zalecił jej opublikowanie w czasie audiencji udzielonej podpisującemu ją, kardynałowi Prefektowi
Niniejsza Kongregacja jest w stanie odpowiedzieć na to, iż okoliczność ta jest spowodowana kryterium redakcyjnym takim samym, jak dla innych zrzeszeń, które podobnie nie zostały wymienione, ponieważ włączone są do szerszych kategorii. Negatywna ocena Kościoła o wolnomularskich zrzeszeniach pozostanie więc niezmieniona, ponieważ ich zasady były zawsze uważane za nie do pogodzenia z nauką Kościoła i dlatego też przystąpienie do nich pozostanie nadal zabronione. Wierni, którzy należą do wolnomularskich zrzeszeń, znajdują się więc w stanie ciężkiego grzechu i nie mogą przyjmować Komunii Świętej. Lokalne autorytety kościelne nie mają prawa wypowiadać się na temat istoty wolnomularskich zrzeszeń w sposób, który mógłby umniejszyć to co powyżej ustalono w zgodności i intencją deklaracji tejże Kongregacji z dnia 17 lutego 1981 roku. Papież Jan Paweł II potwierdził niniejszą deklarację, uchwaloną na zwyczajnym posiedzeniu Kongregacji i zalecił jej opublikowanie w czasie audiencji udzielonej podpisującemu ją, kardynałowi Prefektowi
Rzym, w siedzibie Kongregacji Nauki Wiary,
26 listopada 1983 roku.(-) Kardynał Joseph Ratzinger
Prefekt (-) Arcybiskup Jerome Hamer O. P.
Prefekt (-) Arcybiskup Jerome Hamer O. P.
Sekretarz Kodeks Prawa Kanonicznego (wszedł w życie 27 listopada 1983 r.)
Kanon 1374 - Kto zapisuje się do stowarzyszenia działającego w jakikolwiek sposób przeciw Kościołowi (quae contra Ecclesiam machinatur), powinien być ukarany sprawiedliwą karą; kto zaś popiera tego rodzaju stowarzyszenie lub nim kieruje, powinien być ukarany interdyktem.
