Jan
Paweł II tak tłumaczył znaczeni tej modlitwy: „Znamy wszyscy największą
obietnicę i ostatnie polecenie Chrystusa skierowane do Apostołów przed
wniebowstąpieniem: «oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś
pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka» […].
Apostołowie spełnili polecenie Jezusa: „Przybywszy tam [tj. do Jerozolimy],
weszli do sali na górze i przebywali w niej. […] Wszyscy oni trwali
jednomyślnie na modlitwie” (Dz 1,13-14). Nie tylko pozostali w mieście, ale
zebrali się w Wieczerniku wraz z Maryją, Matką Jezusa, jako wspólnota trwająca
na modlitwie […].
Przygotowują się przez modlitwę: «Wszyscy oni
trwali jednomyślnie na modlitwie» (Dz 1,14). Jest to jakby powtórzenie czy
przedłużenie tej modlitwy, poprzez którą Jezus z Nazaretu przygotowywał się na
zstąpienie Ducha Świętego w chwili chrztu w Jordanie, aby rozpocząć swe
mesjańskie posłannictwo: «gdy [Jezus] się modlił, otworzyło się niebo i Duch
Święty zstąpił na Niego» (Łk 3,21-22). Ktoś mógłby zapytać: dlaczego jeszcze
upraszać w modlitwie to, co już zostało przyrzeczone? Modlitwa Jezusa nad
Jordanem wskazuje, że nieodzowną rzeczą jest modlić się, ażeby właściwie
przyjąć dar z wysokości (por. Jk 1,17) […].
Dzieje Apostolskie podkreślają, że była to modlitwa
«jednomyślna». Ta jednomyślność wskazuje na znamienną przemianę serc Apostołów,
którzy dawniej różnili się, a nawet rywalizowali pomiędzy sobą (por. Mk 9,34;
Łk 9,46; 22,24). Jest to świadectwo, iż wydaje owoce znana modlitwa
arcykapłańska Chrystusa o jedność: «aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze,
we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno» (J 17,21). «Ja w nich,
a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie
posłał i żeś Ty ich umiłował, tak jak Mnie umiłowałeś» (J 17,23). Przez
wszystkie czasy i w każdym chrześcijańskim pokoleniu słowa tej Chrystusowej
modlitwy o jedność Kościoła zachowują swą aktualność […].
Modlitwa wspólnoty apostolskiej przed
Pięćdziesiątnicą była wytrwała: «trwali na modlitwie» (gr. proscharteroúntes).
Nie była to modlitwa chwilowego uniesienia. Wyraz grecki użyty przez autora
Dziejów Apostolskich wskazuje na trwanie cierpliwe, poniekąd nawet «uparte»,
związane z poświęceniem i pokonywaniem trudności. A zatem była to modlitwa najpełniejszego
zaangażowania nie tylko serca, ale i woli. Apostołowie byli świadomi zadania,
jakie stoi przed nimi.
Już sama ta modlitwa była owocem wewnętrznego
działania Ducha Świętego […]. W czasie trwania Apostołów w jerozolimskim
Wieczerniku Duch Święty działał w nich w ukryciu modlitewnego przygotowania, by
w dniu Pięćdziesiątnicy stali się gotowi do przyjęcia tego wielkiego i
«przełomowego» daru, poprzez który życie Chrystusowego Kościoła zostało
definitywnie zapoczątkowane na ziemi” (AG, 21.06.1989).
„Modlitwa
przed Rozesłaniem”
Apostołowie zostali posłani do świata przez Chrystusa. Jednak On
sam im polecił, aby szli dopiero wtedy, gdy zostaną uzbrojeni mocą z wysoka
(por. Łk 24, 49). Ostateczny impuls do pójścia miał pochodzić od wewnątrz, od
Ducha Świętego. Najważniejszym darem Pana, bez którego nie można było wypełnić
misji, było zesłanie Ducha Świętego.
Modlitwa apostołów zgromadzonych w Wieczerniku ma więc szczególny
charakter. Jest modlitwą, którą poprzedza ostateczne rozesłanie. Jednoczy tych,
którzy mają świadomość misji, ale mają również świadomość, że jest to misja,
która ich przerasta. Posyłającym jest sam Bóg. Umocnienie do wypełnienia misji
jest również na miarę boską, a nie ludzką.
Dla podkreślenia niezwykłego charakteru tej modlitwy, na którą
Kościół gromadzi się w Wieczerniku w oczekiwaniu na dzień Pięćdziesiątnicy,
została ona w Szkole Modlitwy Jana Pawła II nazwana „Modlitwą przed
Rozesłaniem”. Każdy dzień tej modlitwy ma umacniać świadomość, że jesteśmy
posłani. Z coraz większą świadomością powtarzamy za prorokiem: „Oto ja, poślij
mnie!”. Coraz uważniej wsłuchujemy się w słowa Chrystusa: „Jak Ojciec Mnie
posłał, tak i Ja was posyłam”. Z wiarą też wołamy do Ducha Świętego, aby nas
namaścił i posłał. Tylko dzięki Niemu możemy dobrze wypełnić powierzone nam
zadania.
W podręczniku formacyjnym znajdują się modlitwy i teksty do
medytacji na każdy dzień tej „Modlitwy przed Rozesłaniem”. Pomagają one głębiej
uczestniczyć w wielkiej modlitwie Kościoła, który przyzywa Ducha Świętego. Uwieńczeniem
tej modlitwy jest dłuższe czuwanie w Wigilię Pięćdziesiątnicy.
Uroczystość
Zesłania Ducha Świętego
Katechizm Kościoła Katolickiego uczy, że „skutkiem sakramentu
bierzmowania jest pełne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się
udziałem Apostołów w dniu 731 Pięćdziesiątnicy” (KKK 1302). Dzień ten jest
szczególnym świętem dla wszystkich bierzmowanych. Wskazane jest, aby przy tej
okazji przypomnieć ten sakrament i odnowić misję, którą każdy bierzmowany w tym
dniu podjął. Oto propozycja takiego obrzędu:
P: Drodzy Bracia i Siostry! W tym świętym dniu (lub: oczekując na
święty dzień) Zesłania Ducha Świętego wyraźmy wdzięczność Bogu za łaskę
sakramentu bierzmowania i prośmy Go, aby Duch Pocieszyciel na nowo rozpalił w
naszych sercach zapał apostolski. Dlatego pytam każdego z was:
Czy chcesz odważnie wyznawać swoją wiarę i według niej żyć, do
czego Duch Święty umocnił cię w sakramencie bierzmowania?
W: Chcę.
P: Czy chcesz żyć na co dzień łaską tego sakramentu głosząc innym
Ewangelię Chrystusa, czynnie uczestnicząc w liturgii Kościoła i służąc z
miłością drugiemu człowiekowi?
W: Chcę.
P: Czy chcesz nieustannie wzrastać w świętości realizując
powołanie, którym cię Bóg obdarzył?
W: Chcę.
P: Bóg wszechmogący, mocą swego Ducha, niech odnowi w was łaskę,
którą otrzymaliście w sakramencie bierzmowania. Niech On pomnoży w was ducha
mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha umiejętności i pobożności. Niech
napełni was na nowo duchem świętej bojaźni Pana. Przez Chrystusa, Pana naszego.
W: Amen.
Szkoła modlitwy
Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________
