António Marto
Biskup diecezji Leiria-Fatima
Biskup diecezji Leiria-Fatima
Zbliża się pamiętna data stu lat od
objawień Matki Boskiej. Jak tego wymaga ranga wydarzenia, rok 2017
będzie bez wątpienia Rokiem Jubileuszowym. W związku z tym pojawia się
zasadnicze pytanie: co to znaczy świętować stulecie objawień?
Przede wszystkim jest to właściwy moment
historyczny, aby głosić chwałę Boga Ojca, Syna i Ducha Świętego oraz
wyrazić wdzięczność za ten, okazany poprzez Maryję, szczególny znak
życzliwości i Bożej miłości wobec ludzkości pragnącej podnieść się z
otchłani. Istotnie, jak napisał Jan Paweł II, spośród znaków czasu XX
wieku „wyróżnia się Fatima, która pozwala nam dostrzec działanie Boga,
opatrznościowego Przewodnika, cierpliwego i wyrozumiałego Ojca, także w
XX wieku".
Sto lat to długa pielgrzymka w czasie, która skłania do „pamięci”, o którą apelował Mojżesz: „Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój… Uznaj w sercu, że jak wychowuje człowiek swego syna, tak Pan, Bóg twój, wychowuje ciebie” (Pwt, 8, 2.5). Jest to zaproszenie dla ludu Izraela, aby ponownie odczytał swoją przeszłość, odkrywając w niej opatrzność Bożą i miłość, z jaką Pan prowadził go przez trudne drogi.
Ale te słowa są także wypowiedziane do nas, dzisiaj: pamiętajcie o drodze, którą prowadził was Pan przez te sto lat; pamiętajcie, że On był blisko was przez orędzie Pani przybyłej z Nieba i Jej macierzyńską opiekę.
Obchody stulecia nie ograniczają się do wspomnień historycznych. To przede wszystkim okazja do uświadomienia sobie, że wezwanie Matki Boskiej w Fatimie nie zabrzmiało na próżno, a Jej orędzie nadal wywiera dobroczynny wpływ na współczesność i przyszłość drogi Kościoła oraz historii ludzkości.
„Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatima została zakończona. Tutaj odżywa ów zamysł Boga, który stawia ludzkości od samych jej początków pytanie: «Gdzie jest brat twój, Abel? (…) Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi» (Rdz 4, 9).” (Benedykt XVI).
Całe to bogactwo motywacji pokazuje, że upamiętnienie stulecia objawień nie może się ograniczać do zbioru wydarzeń i uroczystości w 2017 roku.
Jak każde wielkie wydarzenie, także i to wymaga stosownego przygotowania.
Silną motywację do takiego działania otrzymaliśmy dzięki słowom papieża Benedykta XVI wypowiedzianym w homilii w Fatimie: „Za siedem lat powrócicie tutaj, aby obchodzić setną rocznicę pierwszej wizyty, złożonej przez Panią, «przybyłą z Nieba» jako Nauczycielka, która wprowadza małych wizjonerów w dogłębne poznanie Miłości Trynitarnej i prowadzi ich do zakosztowania samego Boga jako najpiękniejszej rzeczy ludzkiego istnienia. (…) Oby te siedem lat, które dzielą nas od stulecia Objawień, przyspieszyło zapowiadany triumf Niepokalanego Serca Maryi ku chwale Trójcy Przenajświętszej”.
Siedem świateł na naszą drogę
W słowach Ojca Świętego odnajdujemy naszkicowany horyzont czasowy, a nawet perspektywę przygotowań do obchodów stulecia. W związku z tym Sanktuarium opracowało siedmioletni program, inspirowany biblijną symboliką liczby siedem.
W Biblii liczba ta oznacza całość i pełnię. W kontekście stulecia sugeruje nam to, aby program obejmował całość orędzia.
W wymiarze bardziej konkretnym liczba siedem przypomina nam ważny obraz ze Starego Testamentu: słynny święty świecznik z siedmioma ramionami i siedmioma płonącymi światłami, umieszczony w „Świętym Świętych” w Świątyni Jerozolimskiej.
Według niektórych egzegetów kandelabr ten symbolizuje krzew gorejący, w którym świętość i głos Boga objawiły się Mojżeszowi na górze Horeb; według innych przedstawia dni stworzenia, spośród których wyróżnia sobotę, jako znak Przymierza.
W każdym razie, świecznik (po hebrajsku: menorah) jest symbolem obecności Boga –Światła, które nieustannie oświetla Jego lud tak, jak oświetlało podczas czterdziestu lat podróży przez pustynię. Staje się ciągłym zaproszeniem do podążania w Bożym świetle, w obecności Boga, który przewodzi historii i chroni lud oraz prowadzi do życia w nadziei, która rodzi się z wiary, dającej siłę do przezwyciężania prób. Zaprasza także do płonięcia przed „Świętym Świętych” w nieustannej modlitwie wychwalającej i dziękczynnej.
Światło Boga promieniuje, aby utrzymać zapalone w nas światło serca i światło oblicza. Serce przepełnione światłem lśni w blasku spojrzenia, które jest w stanie oświetlić całe oblicze.
Ze względu na bogactwo i piękno symboliki świecznika możemy przyjąć go, jako znak siedmiu latach przygotowań do obchodów rocznicy objawień.
Refleksja na temat orędzia fatimskiego oświetla różne wymiary wiary, różne rzeczywistości chrześcijańskiej egzystencji i różne koleje losu historii. Biorąc to pod uwagę, komisja teologiczna starała się stworzyć plan koncentrujący się wokół siedmiu wielkich tematów, konstruując w ten sposób „duchowy świecznik”, który pomoże oświetlić świat i ludzkie serce światłem orędzia.
Te siedem tematów to siedem świateł na naszą duchową drogę, aby nią postępować naprzód z Maryją i pastuszkami na spotkanie z Pięknem Boga; ku zwycięstwu Jego miłości miłosiernej, która zbawia świat, czego symbolem jest triumf Niepokalanego Serca Maryi.
Pierwszym światłem w tym duchowym świeczniku jest Piękno Oblicza Boga i Jego Miłości Trynitarnej, która została pastuszkom ukazana przez Anioła i Matkę Boską; wzbudziło to w nich zachwyt, przyjemność i radość z obecności Boga, które wyraziły się w adoracji. „Myśmy płonęli w tym świetle, które jest Bogiem i nie spaliliśmy się. Jaki jest Bóg!!!”; „Tak bardzo kocham Boga!” – wołał Franciszek. W biblijnej symbolice świecznika światło adoracji podsyca wszystkie inne światła. To główny płomień, od którego zapalają się kolejne.
Drugie światło, które się zapala, to Bóg Zbawiciel wzywający nas do współpracy w historii zbawienia i w tajemnicy odkupienia świata w Chrystusie. Ten płomień żywi się naszym oddaniem w wierze, którego przykładem jest Maryja. „Przykładem i zachętą są tu pastuszkowie, którzy ofiarowali życie Bogu, dzieląc się z innymi Bożą miłością” (Benedykt XVI)
W trzecim świetle możemy kontemplować Boga wiernego Obietnicy i Nadziei, który na przestrzeni historii zbawienia pociesza swój lud, dodając mu odwagi i ufności, jak Maryja mówiąca do pastuszków: „Nie bójcie się”. „Właśnie nadzieją przesycone jest orędzie, które Maryja przekazała w Fatimie” zapraszając ludzi do zaufania Bogu. „Wiara w Boga otwiera człowiekowi horyzont nadziei, która nie zawodzi; wskazuje solidny fundament, na którym można bez obaw opierać własne życie; prosi o oddanie się, pełne ufności, w ręce Miłości, która wspiera świat.” (Benedykt XVI).
Podążając dalej zgodnie z tą logiką: w czwartym świetle lśni Bóg współczujący, który pochyla się nad cierpieniami ludzkości oraz potęga Jego miłosierdzia – większa niż nasze serce, silniejsza niż moc grzechu i zła. „Maryja, ukazując się trojgu pastuszkom, otworzyła światu uprzywilejowaną przestrzeń, w której możemy spotkać Boże miłosierdzie, które leczy i zbawia.” (Benedykt XVI). Ona „pomogła im otworzyć serca na powszechność miłości”, na współczucie i zadośćuczynienie jako siłę sprzeciwu przeciwko banalizacji zła oraz działanie na rzecz odnowienia świata.
Piąte światło jest blaskiem świętości Boga, który oświetla dla nas oblicze Chrystusa; jego zwierciadłem i nauczycielką jest Maryja. Ta świętość jest nam ofiarowana jako doświadczenie komunii z Chrystusem, wyraz solidarności wszystkich członków Ciała Chrystusa, jako Komunia Świętych, którą jest Kościół. Zaprasza nas do nadania „wysokiego standardu świętości” życiu chrześcijańskiemu, ożywianemu przede wszystkim przez modlitwę. „Orędzie z Fatimy nie podąża zasadniczo w kierunku prywatnej pobożności, ale właśnie w kierunku podstawowej zasadniczej, a więc ciągłego nawrócenia, pokuty, modlitwy i trzech cnót teologicznych: wiary, nadziei i miłości” (Benedykt XVI).
Szóste światło skłania nas, byśmy otworzyli się na Boga, na pełnię życia, ofiarowanego nam w Chrystusie: „Ja przyszedłem po to, aby miały życie”. Ten płomień jest ożywiany w szczególny sposób poprzez celebrowanie darów i błogosławieństw, którymi Bóg nas obdarza, z prawdziwą chrześcijańską radością, ze świadomością wiecznej wartości naszego życia i pielgrzymowania. „W Fatimie, Dziewica Maryja zaprasza wszystkich do patrzenia na ziemię jako miejsce naszej pielgrzymki ku ostatecznej ojczyźnie, którą jest Niebo.” (Benedykt XVI)
I wreszcie, nasz „duchowy świecznik” będzie kompletny dzięki siódmemu światłu: pełnemu zadumy i inspirującemu spojrzeniu na piękno Tej, która została wybrana przez Boga Przymierza, aby wypełnić wyjątkową misję w historii zbawienia - być Matką Zbawiciela, Arką Nowego Przymierza, Matką Kościoła. Maryja daje nam oczy i serce, aby zobaczyć czułość Boga i Jego miłosierdzie, jako siłę i boską barierę wobec potęgi zła na świecie. Tak zdarzyło się w Fatimie, kiedy przedstawiła się jako Matka Boska Różańcowa i jako Matka, poprzez swoje Niepokalane Serca, mówiła od serca prosto do serc swoich dzieci, przynosząc im wymagające, lecz pocieszające orędzie pokoju i zostawiając im obietnicę: „Na koniec moje Niepokalane Serce zatriumfuje”. A oto słowa Ojca Świętego Benedykta XVI: „W końcu, Pan jest silniejszy niż zło, a Matka Boża jest dla nas gwarancją widoczną, macierzyńską dobroci Boga, który jest zawsze ostatnim słowem w historii.”
Dziękując członkom komisji teologicznej, która przygotowała plan tematyczny, kończę tę prezentację tym samym życzeniem, które wyraził w Fatimie Benedykt XVI: „Oby te siedem lat, które dzielą nas od stulecia Objawień, przyspieszyło zapowiadany triumf Niepokalanego Serca Maryi ku chwale Trójcy Przenajświętszej”.
za: Centenário aparições de Fátima
Sto lat to długa pielgrzymka w czasie, która skłania do „pamięci”, o którą apelował Mojżesz: „Pamiętaj na wszystkie drogi, którymi cię prowadził Pan, Bóg twój… Uznaj w sercu, że jak wychowuje człowiek swego syna, tak Pan, Bóg twój, wychowuje ciebie” (Pwt, 8, 2.5). Jest to zaproszenie dla ludu Izraela, aby ponownie odczytał swoją przeszłość, odkrywając w niej opatrzność Bożą i miłość, z jaką Pan prowadził go przez trudne drogi.
Ale te słowa są także wypowiedziane do nas, dzisiaj: pamiętajcie o drodze, którą prowadził was Pan przez te sto lat; pamiętajcie, że On był blisko was przez orędzie Pani przybyłej z Nieba i Jej macierzyńską opiekę.
Obchody stulecia nie ograniczają się do wspomnień historycznych. To przede wszystkim okazja do uświadomienia sobie, że wezwanie Matki Boskiej w Fatimie nie zabrzmiało na próżno, a Jej orędzie nadal wywiera dobroczynny wpływ na współczesność i przyszłość drogi Kościoła oraz historii ludzkości.
„Łudziłby się ten, kto sądziłby, że prorocka misja Fatima została zakończona. Tutaj odżywa ów zamysł Boga, który stawia ludzkości od samych jej początków pytanie: «Gdzie jest brat twój, Abel? (…) Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi» (Rdz 4, 9).” (Benedykt XVI).
Całe to bogactwo motywacji pokazuje, że upamiętnienie stulecia objawień nie może się ograniczać do zbioru wydarzeń i uroczystości w 2017 roku.
Jak każde wielkie wydarzenie, także i to wymaga stosownego przygotowania.
Silną motywację do takiego działania otrzymaliśmy dzięki słowom papieża Benedykta XVI wypowiedzianym w homilii w Fatimie: „Za siedem lat powrócicie tutaj, aby obchodzić setną rocznicę pierwszej wizyty, złożonej przez Panią, «przybyłą z Nieba» jako Nauczycielka, która wprowadza małych wizjonerów w dogłębne poznanie Miłości Trynitarnej i prowadzi ich do zakosztowania samego Boga jako najpiękniejszej rzeczy ludzkiego istnienia. (…) Oby te siedem lat, które dzielą nas od stulecia Objawień, przyspieszyło zapowiadany triumf Niepokalanego Serca Maryi ku chwale Trójcy Przenajświętszej”.
Siedem świateł na naszą drogę
W słowach Ojca Świętego odnajdujemy naszkicowany horyzont czasowy, a nawet perspektywę przygotowań do obchodów stulecia. W związku z tym Sanktuarium opracowało siedmioletni program, inspirowany biblijną symboliką liczby siedem.
W Biblii liczba ta oznacza całość i pełnię. W kontekście stulecia sugeruje nam to, aby program obejmował całość orędzia.
W wymiarze bardziej konkretnym liczba siedem przypomina nam ważny obraz ze Starego Testamentu: słynny święty świecznik z siedmioma ramionami i siedmioma płonącymi światłami, umieszczony w „Świętym Świętych” w Świątyni Jerozolimskiej.
Według niektórych egzegetów kandelabr ten symbolizuje krzew gorejący, w którym świętość i głos Boga objawiły się Mojżeszowi na górze Horeb; według innych przedstawia dni stworzenia, spośród których wyróżnia sobotę, jako znak Przymierza.
W każdym razie, świecznik (po hebrajsku: menorah) jest symbolem obecności Boga –Światła, które nieustannie oświetla Jego lud tak, jak oświetlało podczas czterdziestu lat podróży przez pustynię. Staje się ciągłym zaproszeniem do podążania w Bożym świetle, w obecności Boga, który przewodzi historii i chroni lud oraz prowadzi do życia w nadziei, która rodzi się z wiary, dającej siłę do przezwyciężania prób. Zaprasza także do płonięcia przed „Świętym Świętych” w nieustannej modlitwie wychwalającej i dziękczynnej.
Światło Boga promieniuje, aby utrzymać zapalone w nas światło serca i światło oblicza. Serce przepełnione światłem lśni w blasku spojrzenia, które jest w stanie oświetlić całe oblicze.
Ze względu na bogactwo i piękno symboliki świecznika możemy przyjąć go, jako znak siedmiu latach przygotowań do obchodów rocznicy objawień.
Refleksja na temat orędzia fatimskiego oświetla różne wymiary wiary, różne rzeczywistości chrześcijańskiej egzystencji i różne koleje losu historii. Biorąc to pod uwagę, komisja teologiczna starała się stworzyć plan koncentrujący się wokół siedmiu wielkich tematów, konstruując w ten sposób „duchowy świecznik”, który pomoże oświetlić świat i ludzkie serce światłem orędzia.
Te siedem tematów to siedem świateł na naszą duchową drogę, aby nią postępować naprzód z Maryją i pastuszkami na spotkanie z Pięknem Boga; ku zwycięstwu Jego miłości miłosiernej, która zbawia świat, czego symbolem jest triumf Niepokalanego Serca Maryi.
Pierwszym światłem w tym duchowym świeczniku jest Piękno Oblicza Boga i Jego Miłości Trynitarnej, która została pastuszkom ukazana przez Anioła i Matkę Boską; wzbudziło to w nich zachwyt, przyjemność i radość z obecności Boga, które wyraziły się w adoracji. „Myśmy płonęli w tym świetle, które jest Bogiem i nie spaliliśmy się. Jaki jest Bóg!!!”; „Tak bardzo kocham Boga!” – wołał Franciszek. W biblijnej symbolice świecznika światło adoracji podsyca wszystkie inne światła. To główny płomień, od którego zapalają się kolejne.
Drugie światło, które się zapala, to Bóg Zbawiciel wzywający nas do współpracy w historii zbawienia i w tajemnicy odkupienia świata w Chrystusie. Ten płomień żywi się naszym oddaniem w wierze, którego przykładem jest Maryja. „Przykładem i zachętą są tu pastuszkowie, którzy ofiarowali życie Bogu, dzieląc się z innymi Bożą miłością” (Benedykt XVI)
W trzecim świetle możemy kontemplować Boga wiernego Obietnicy i Nadziei, który na przestrzeni historii zbawienia pociesza swój lud, dodając mu odwagi i ufności, jak Maryja mówiąca do pastuszków: „Nie bójcie się”. „Właśnie nadzieją przesycone jest orędzie, które Maryja przekazała w Fatimie” zapraszając ludzi do zaufania Bogu. „Wiara w Boga otwiera człowiekowi horyzont nadziei, która nie zawodzi; wskazuje solidny fundament, na którym można bez obaw opierać własne życie; prosi o oddanie się, pełne ufności, w ręce Miłości, która wspiera świat.” (Benedykt XVI).
Podążając dalej zgodnie z tą logiką: w czwartym świetle lśni Bóg współczujący, który pochyla się nad cierpieniami ludzkości oraz potęga Jego miłosierdzia – większa niż nasze serce, silniejsza niż moc grzechu i zła. „Maryja, ukazując się trojgu pastuszkom, otworzyła światu uprzywilejowaną przestrzeń, w której możemy spotkać Boże miłosierdzie, które leczy i zbawia.” (Benedykt XVI). Ona „pomogła im otworzyć serca na powszechność miłości”, na współczucie i zadośćuczynienie jako siłę sprzeciwu przeciwko banalizacji zła oraz działanie na rzecz odnowienia świata.
Piąte światło jest blaskiem świętości Boga, który oświetla dla nas oblicze Chrystusa; jego zwierciadłem i nauczycielką jest Maryja. Ta świętość jest nam ofiarowana jako doświadczenie komunii z Chrystusem, wyraz solidarności wszystkich członków Ciała Chrystusa, jako Komunia Świętych, którą jest Kościół. Zaprasza nas do nadania „wysokiego standardu świętości” życiu chrześcijańskiemu, ożywianemu przede wszystkim przez modlitwę. „Orędzie z Fatimy nie podąża zasadniczo w kierunku prywatnej pobożności, ale właśnie w kierunku podstawowej zasadniczej, a więc ciągłego nawrócenia, pokuty, modlitwy i trzech cnót teologicznych: wiary, nadziei i miłości” (Benedykt XVI).
Szóste światło skłania nas, byśmy otworzyli się na Boga, na pełnię życia, ofiarowanego nam w Chrystusie: „Ja przyszedłem po to, aby miały życie”. Ten płomień jest ożywiany w szczególny sposób poprzez celebrowanie darów i błogosławieństw, którymi Bóg nas obdarza, z prawdziwą chrześcijańską radością, ze świadomością wiecznej wartości naszego życia i pielgrzymowania. „W Fatimie, Dziewica Maryja zaprasza wszystkich do patrzenia na ziemię jako miejsce naszej pielgrzymki ku ostatecznej ojczyźnie, którą jest Niebo.” (Benedykt XVI)
I wreszcie, nasz „duchowy świecznik” będzie kompletny dzięki siódmemu światłu: pełnemu zadumy i inspirującemu spojrzeniu na piękno Tej, która została wybrana przez Boga Przymierza, aby wypełnić wyjątkową misję w historii zbawienia - być Matką Zbawiciela, Arką Nowego Przymierza, Matką Kościoła. Maryja daje nam oczy i serce, aby zobaczyć czułość Boga i Jego miłosierdzie, jako siłę i boską barierę wobec potęgi zła na świecie. Tak zdarzyło się w Fatimie, kiedy przedstawiła się jako Matka Boska Różańcowa i jako Matka, poprzez swoje Niepokalane Serca, mówiła od serca prosto do serc swoich dzieci, przynosząc im wymagające, lecz pocieszające orędzie pokoju i zostawiając im obietnicę: „Na koniec moje Niepokalane Serce zatriumfuje”. A oto słowa Ojca Świętego Benedykta XVI: „W końcu, Pan jest silniejszy niż zło, a Matka Boża jest dla nas gwarancją widoczną, macierzyńską dobroci Boga, który jest zawsze ostatnim słowem w historii.”
Dziękując członkom komisji teologicznej, która przygotowała plan tematyczny, kończę tę prezentację tym samym życzeniem, które wyraził w Fatimie Benedykt XVI: „Oby te siedem lat, które dzielą nas od stulecia Objawień, przyspieszyło zapowiadany triumf Niepokalanego Serca Maryi ku chwale Trójcy Przenajświętszej”.
za: Centenário aparições de Fátima
Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________
