Celem tej strony jest przybliżenie Czytelnikom duchowości oraz mistyki zgodnie z Nauczaniem Kościoła Katolickiego. Publikowanie aktualnych orędzi nie pozostaje w sprzeczności z prawem kościelnym ani nie jest podstawowym celem tej strony.Adam-Człowiek nie jest administratorem bloga.

Modlitwa

W Imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego, Ojca +, Syna + i Ducha + Świętego, uchodźcie duchy złe z tego miejsca, abyście nie widziały, nie słyszały, nie ujawniały, nie niszczyły, nie prześladowały, nie wprowadzały zamieszania do naszej pracy i planów. Nasz Bóg jest waszym Panem i rozkazuje wam, idźcie precz i nie wracajcie tu więcej. Amen. Mocą Twoją Panie Boże, uczyń nas niewidzialnymi dla naszych wrogów.(Za zgoda Kurii Diec. Warszawsko-Praskiej z dnia 8.11.1993 r. nr 184/K/93)

Wiemy dobrze, że Duch tchnie kędy chce (J 3,8). Wiemy też, że Kościół wymaga od wiernych zachowania ustawicznych praw i jeśli często okazuje się ostrożnym i nieufnym względem możliwych złudzeń duchowych u tych, którzy przejawiają niezwykłe fenomeny, to jednak jest i chce być pełen uznania dla doznań nadprzyrodzonych, udzielanych niektórym duszom lub też względem faktów cudownych, które niekiedy Bóg raczy włączać niezwykle do biegu naturalnego zajść życiowych”. papież Paweł VI Audiencja Generalna 29.11.1972

W związku z coraz liczniejszymi pytaniami wyjaśniamy, że nie odpowiadamy za treść, styl i charakter komentarzy i wpisów Administratorów strony wobroniewiaryitradycji. Opiekunem duchowym w/w strony jest ks. dr Adam Skwarczyński i do Niego proszę kierować wszelkie uwagi i zapytania w sprawach Państwa bulwersujących. Nie reagujemy również na insynuacje i pomówienia ze strony Administratorów oraz osób komentujących. Adm

Potrzebujemy kierownictwa duchowego, ponieważ czasami gubimy drogę

Francisco Fernández Carvajal 

Potrzebujemy kierownictwa duchowego, ponieważ czasami gubimy drogę, napotykamy ciemności i czujemy się zagubieni. Wówczas będziemy musieli zapytać kogoś, kto by wiedział „którędy idzie się ku Bogu”. Podobnie jak „ślepiec nie może iść prosto drogą bez osoby, która by go prowadziła – mówi św. Augustyn – tak nikt nie może iść bez przewodnika” [17]. „O jak wielką łaską jest mieć kierownika duszy. Szybciej postępuje się w cnocie, jaśniej poznaje wolę Bożą, wierniej ją wypełnia, idzie drogą pewną i bezpieczną. (…) Bóg dał mi tę łaskę dość późno, ale cieszę się nią bardzo, widząc, jak Bóg się skłania do życzeń kierownika”. I dodaje co usłyszała w czasie modlitwy od Jezusa: „kapłan, kiedy Mnie zastępuje, to nie on działa, ale Ja przez niego, życzenia jego są życzeniami Moimi”[18].
Inne powody, wcale nie błahe, mogą być następujące:
– ponieważ okiem, którym dobrze widzimy rzeczy zewnętrzne, nie jesteśmy zdolni zobaczyć swoje serce. A jeśli nie znamy siebie, nie możemy walczyć, bez walki zaś nie ma świętości;
– ponieważ duma, pycha, lenistwo, zmysłowość i inne namiętności mają tendencję do deformowania spraw, a my potrzebujemy znać prawdę w sposób przejrzysty. Zdarza się to również wtedy, kiedy ktoś przebywa wiele czasu w zamkniętym pokoju: nie zauważa, że powietrze jest nieświeże, natomiast ten, kto przychodzi z zewnątrz, spostrzega to łatwo;
– ponieważ „własny rozum jest złym doradcą, złym sternikiem, aby prowadzić duszę przez wichury i burze, pomiędzy rafami życia wewnętrznego. Dlatego z Woli Bożej ster okrętu powierzony został Mistrzowi, który dzięki swej wiedzy i jasności widzenia doprowadzi nas do bezpiecznej przystani” [19]. Wszyscy mamy pewną tendencję do prowadzenia własnego statku ku niebezpieczeństwu;
– ponieważ cierpiąc z powodu ran, może nawet bardzo poważnych, będziemy potrzebować specjalisty, który by je wyleczył. Często będziemy potrzebować lekarza, który by roztoczył nad nami stałą opiekę lekarską, dlatego nie wystarczy ktoś, kto udzieli nam tylko pierwszej pomocy.
Jest bardzo trudne, aby ktoś mógł prowadzić samego siebie w życiu wewnętrznym bez specjalnej łaski Bożej. Tyle razy zmysłowość, brak obiektywizmu, z jakim widzimy samych siebie, tendencja do prowadzenia siebie przez to, co lubimy, co okazuje się dla nas łatwiejsze… powoduje, że zaciemnia to drogę; kiedy zaś nie jest ona jasna, trudno iść naprzód. Sami święci domagali się dla siebie przewodnika, który by im radził w życiu wewnętrznym i nie chcieli obchodzić się bez tego narzędzia łaski i światła. Nie czuli się bezpieczni idąc za swoim własnym widzimisię, więc prosili o pomoc innych, tak jak wskazuje na to św. Jan od Krzyża: „Kto chce być sam bez podpory i przewodnictwa kierownika, będzie jak drzewo bez właściciela, wyrosłe na polu, które choćby najwięcej miało owoców, nie dojrzeją one jednak nigdy, gdyż podróżni je zrywają”. Z trudem rozwinie się. Natomiast „drzewo pielęgnowane i strzeżone troską swego właściciela przyniesie mu w odpowiednim czasie owoce, których się spodziewa”. I tak wnioskuje święty: „Dusza bez przewodnika” jest „jak węgiel rozpalony, pozostawiony sobie; i raczej będzie ostygała, niż się rozpalała”[20].
Nie możemy myśleć, że zdołamy obejść się bez rady i pomocy. Z łatwością pozostalibyśmy na łasce naszych myśli, intuicji, osobistych wrażeń bądź opinii z gazet… Nie możemy oczekiwać szczególnego oświecenia, jeśli nie będziemy chcieli korzystać ze środków, które mamy w ręku, tych, które Bóg w sposób naturalny i zwyczajny położył w naszym zasięgu. Nie możemy pozostać zamknięci w samych sobie. Święty Wincenty Ferrer twierdzi, że „nasz Pan, bez którego nic nie możemy, nigdy nie udziela łaski temu, kto mając do swej dyspozycji osobę kompetentną w udzielaniu wskazówek i prowadzeniu jej, lekceważy ten bardzo skuteczny środek uświęcenia myśląc, że jest samowystarczalny i tylko dzięki swoim własnym siłom może szukać i znaleźć to, co potrzebne jest do zbawienia… Ten, kto miałby kierownika duchowego i słuchałby się go bez zastrzeżeń we wszystkich rzeczach, dojdzie do celu o wiele łatwiej, niż gdyby był sam, nawet gdyby posiadał bystry umysł i bardzo mądre książki z duchowości…” [21].
Tym bardziej możemy potrzebować towarzystwa duchowego, ponieważ „Bóg chce je [dusze] wybrać dla pożytku innych, szczególnie w tych czasach, kiedy potrzeba mężnych przyjaciół Bożych dla podtrzymania słabych”[22]. Wszyscy jesteśmy zatem świadomi własnej słabości. „Rozumiemy doskonale, że aby wspiąć się na górę, trzeba mieć przewodnika; jest on tym bardziej konieczny do wznoszenia się duchowego na szczyt doskonałości, że trzeba unikać sideł tego, który chce nam w tym przeszkodzić” [23]. Szatan, nie zapominajmy o nim, zastosuje wszystkie możliwe przeszkody, abyśmy nie mogli liczyć na tę wielką pomoc. 

[17] Kazanie 112. 
[18] Św. Faustyna Kowalska, Dzienniczek, Kraków 1983, nr 331.
[19] Św. Josemaría Escrivá, Droga, 59.
[20] Św. Jan od Krzyża, Słowa światła i miłości, 5-7. 
[21] De vita espirituali, II part. C. 1. 
[22] Św. Teresa od Jezusa, Księga życia, 15, 5.
[23] R. Garrigou-Lagrange, Trzy okresy życia wewnętrznego, Niepokalanów 1999, s. 230. 

Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________