Uroczystość Wszystkich Świętych różni się od Dnia Zadusznego przypadającego 2 listopada. Uroczystość w dniu 1 listopada wyraża powszechne powołanie do świętości. Stwórca powołuje do świętości wszystkich i każdemu człowiekowi pomaga swą łaską. Od każdego z nas jednak zależy, w jakim stopniu przyjmiemy od Boga dar świętości.
Następnego dnia – 2 listopada, w Dniu Zadusznym – wspomina się wszystkich wiernych zmarłych, modli za pokutujących w czyśćcu i pogłębia nadzieję, że wszelkie rozstanie nie jest ostateczne, bo wszyscy są zaproszeni do domu Ojca.
Razem Dzień Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny przypominają prawdę o wspólnocie Kościoła, obejmującej świętych w niebie, pokutujących w czyśćcu i żyjących jeszcze na ziemi.
-----------------------
Nie święci garnki lepią
Ale i świętych nie z innej lepią gliny. To nie ludzie nadzwyczajni lub niezwyczajni, żyjący gdzieś daleko w odległych krajach lub zamierzchłych czasach. To nie herosi, idole, prawie anioły, nieosiągalni w swej doskonałości i nieprzystępni w swej świętości. To nasi bliscy, krewni, znajomi … Ludzie szczęśliwi, chociaż pozornie niedorajdy i fajtłapy, nieudacznicy życiowi, którym się nie wiedzie, bo nie umieli się dobrze ustawić, bo zapomnieli, że o swoje trzeba dbać i pilnować interesu, bo nie umieją być sprytni, przebiegli i zaradni, bo na kłamstwo mówią, że to jest kłamstwo, a na zło, że to jest zło. Oni nazywają rzeczy po imieniu i nie są dyplomatami o podwójnej twarzy. Dla nich rzeczy są proste i świat po Bożemu poukładany.
Szczęśliwi i pełni prostoty w swojej naiwnej uczciwości i rzetelności. Szczęśliwi, bo czystego serca, szczęśliwi, bo ubodzy duchem, łagodni i chociaż czasami płaczący z bezsilności wobec zła, to jednak w ostatecznym rachunku zwycięscy. Pełni miłosierdzia dla cierpiących, ale niemiłosierni dla oszustów i hochsztaplerów, dla karierowiczów i chciwców, głodni sprawiedliwości dla zakłamanych i obłudników. Oni zrozumieli, gdzie są prawdziwe wartości i dlatego są szczęśliwi i błogosławieni.
Iluż z tych, którzy tę piękna pieśń -“Błogosławieni” śpiewało dla Papieża, zrozumiało głębię jej słów? Iluż z tych, którzy jej słuchali, doceniło wartość i znaczenie tego tekstu? A przecież jest to pieśń właśnie o świętych, o wszystkich świętych bezimiennych i nie kanonizowanych, i tych zmarłych z głodu i zimna w czasie ostatniej zimy w Polsce także … i o zamordowanych, bezbronnych dzieciach także, i o tych nienarodzonych, chociaż oni jeszcze nic nie zrozumieli … również…
BŁOGOSŁAWIENI i SZCZĘŚLIWI, chociaż żyli przecież obok nas i byli pogardzani, niezauważani, lekceważeni, wyśmiewani, odsądzani od czci
BŁOGOSŁAWIENI i SZCZĘŚLIWI… niedoceniani, którym nawet prawa do życia nie przyznano…
BŁOGOSŁAWIENI i SZCZĘŚLIWI… oni już tak… my… jeszcze nie.
144 tysiące wybranych?
Czyżby tylko tak niewielka liczba ludzi miała się zbawić? Jeśli wziąć pod uwagę liczbę kanonizowanych i beatyfikowanych przez obecnego Papieża, to chyba już niewiele miejsc wolnych pozostało… Czy się jeszcze załapiemy?
Nie sądzę jednak aby u bram raju stali buchalterzy liczący wchodzących. To tylko w niektórych parafiach, od czasu do czasu proboszczowie liczą wiernych na Mszach św. każąc ministrantom liczyć wchodzących do kościoła. Pan Bóg ma jednak na pewno inne metody i nie używa naszych kalkulatorów czy komputerów.
Św. Augustyn powiedział coś, co można zastosować do tej Bożej buchalterii. Jego słowa to: “Przy końcu życia będziemy sądzeni z miłości”. I tak na dobra sprawę to będzie jedyne kryterium wstępu do Królestwa Niebieskiego i jedyny warunek uczestnictwa w życiu wiecznym. Nikt nie będzie tam liczył wchodzących, nikt nie będzie zwracał uwagi na krawat, smoking czy nie wyczyszczone buty, nikomu do głowy nie przyjdzie sprawdzać paszportów, wiz i posiadanej gotówki… Nikt nie będzie pytał czy jesteś ze strefy Schoengen, czy Twój paszport jest zielony, niebieski czy czerwony… Jedynym pytaniem będzie: “Czy i jak kochałeś Boga i bliźniego swego?” Czy Twoja miłość była tylko uczuciowo-sentymentalna, czy czynna i konkretna, jak w dzisiejszym kazaniu Chrystusa na Górze Ośmiu Błogosławieństw?
Liczba 144 tysięcy jest zapewne wysoce symboliczna, ale pewnym jest, że Bóg ze swej strony nie nakłada żadnych ograniczeń. On przyszedł na świat zbawić wszystkich, i wszystkich zaprasza, i wszystkich chciałby mieć u siebie. To tylko my, naszym egoizmem, obojętnością, chciwością, zachłannością, nienawiścią, brakiem zrozumienia, lenistwem, pożądliwością i innymi grzechami wykluczamy się z liczby zbawionych.
