Celem tej strony jest przybliżenie Czytelnikom duchowości oraz mistyki zgodnie z Nauczaniem Kościoła Katolickiego. Publikowanie aktualnych orędzi nie pozostaje w sprzeczności z prawem kościelnym ani nie jest podstawowym celem tej strony.Adam-Człowiek nie jest administratorem bloga.

Modlitwa

W Imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego, Ojca +, Syna + i Ducha + Świętego, uchodźcie duchy złe z tego miejsca, abyście nie widziały, nie słyszały, nie ujawniały, nie niszczyły, nie prześladowały, nie wprowadzały zamieszania do naszej pracy i planów. Nasz Bóg jest waszym Panem i rozkazuje wam, idźcie precz i nie wracajcie tu więcej. Amen. Mocą Twoją Panie Boże, uczyń nas niewidzialnymi dla naszych wrogów.(Za zgoda Kurii Diec. Warszawsko-Praskiej z dnia 8.11.1993 r. nr 184/K/93)

„Wiemy dobrze, że Duch tchnie kędy chce (J 3,8). Wiemy też, że Kościół wymaga od wiernych zachowania ustawicznych praw i jeśli często okazuje się ostrożnym i nieufnym względem możliwych złudzeń duchowych u tych, którzy przejawiają niezwykłe fenomeny, to jednak jest i chce być pełen uznania dla doznań nadprzyrodzonych, udzielanych niektórym duszom lub też względem faktów cudownych, które niekiedy Bóg raczy włączać niezwykle do biegu naturalnego zajść życiowych”. papież Paweł VI Audiencja Generalna 29.11.1972

W związku z coraz liczniejszymi pytaniami wyjaśniamy, że nie odpowiadamy za treść, styl i charakter komentarzy i wpisów Administratorów strony wobroniewiaryitradycji. Opiekunem duchowym w/w strony jest ks. dr Adam Skwarczyński i do Niego proszę kierować wszelkie uwagi i zapytania w sprawach Państwa bulwersujących. Nie reagujemy również na insynuacje i pomówienia ze strony Administratorów oraz osób komentujących. Adm

Dlaczego Bóg dopuszcza strapienie duchowe? (cz.3)

Ks. Paweł Kowalski SJ
DLACZEGO BÓG DOPUSZCZA STRAPIENIE DUCHOWE?



Św. Ignacy mówi o trzech przyczynach strapienia:
1. Przyczyna strapienia może być w nas samych. Może to wiązać się z koncentracją na naszych pragnieniach i potrzebach, z brakiem zaangażowania w modlitwę, z egoizmem duchowym. Źródłem strapienia może być również jakiś wewnętrzny problem, którego człowiek nie chce dotykać i rozwiązywać. Bolące miejsca, jeśli nie wpuści się w nie światła Bożego Ducha, modlitwy i pomocy innych, mogą być źródłem wewnętrznego strapienia (ĆD 322).
Ta przyczyna wynika z naszego zbyt małego zainteresowania życiem duchowym. Jest to nasza ospałość, leniwość, letniość życia duchowego. Wobec celu ostatecznego jesteśmy często ospali, wypaleni przed czasem, ani zimni ani gorący, letni. Często zadowalamy się tym, co konieczne, szukając świętego spokoju. Albo angażujemy nasze energie we wszystko, tylko nie we własne życie duchowe. Jesteśmy często jak ewangeliczna Marta. Troszczymy się i niepokoimy o wiele, mamy na głowie codziennie tysiące spraw, a brakuje czasu na to, co najważniejsze (Łk 10, 38-42).
Św. Jan pisze w  Apokalipsie: Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni, i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. (Ap 3, 15n).
Letniość mówi św. Jan powoduje wymioty Boga. Prowadzenie życia letniego, przeciętnego jest jak zgodzenie się na przegrane małżeństwo. Letniość jest niebezpieczna, ponieważ pozwala trwać w złudnym spokoju, w iluzjach, że w zasadzie wszystko jest w porządku, coś tam przecież czynię, inni są o wiele gorsi; w zasadzie nie da się już nic więcej zrobić dla ożywienia więzi z Bogiem. Taka postawa prowadzi do regresu w życiu duchowym. Wydaje nam się wtedy, że Bóg  nas opuścił. A w rzeczywistości to my opuściliśmy Jego.
Ten rodzaj strapienia jest jednak bardzo ważny w naszym życiu. Dzięki niemu Bóg chce nas wyrwać z naszego minimalizmu, przeciętności, grzechów. Chce nam pokazać źródło prawdziwej radości i dobra. Dlatego strapienia nie należy traktować jak czasu straconego. To może być czas wzrastania (dezintegracji pozytywnej).

2. Przyczyną strapienia nie muszą być jednak nasze błędy. Czas strapienia może być zesłany przez Pana Boga. Jest to czas próby, czas pustyni. Bóg zsyła tę próbę na człowieka, bo w niej okazuje się nasza prawdziwość zaufania Bogu, a także nasza miłość do Boga. W próbie okazuje się, czy jest to miłość interesowna, czy bezinteresowna. Takie strapienie oczyszcza z egoizmu. Dzięki niemu możemy przejść od miłości Bożych darów, od pociech do miłości samego Boga.
Ten rodzaj strapienia jest ogromną szansą dla człowieka. Szansą, aby uczynić jakościowy skok. Aby nie zatrzymywać się na modlitwie, wyobrażeniach czy myślach o Bogu ale doświadczyć samego Boga. Bo my często bardziej cenimy sobie dary, nawet duchowe, np. modlitwę, czy inne praktyki duchowe niż samego Boga. To tak, jakbyśmy bardziej cenili obrączkę zaręczynową niż narzeczonego. A przecież modlitwa, chodzenie do kościoła, itd., nie są najważniejsze. Najważniejszy jest Jezus, Pan Bóg.
Na początku życia duchowego Pan Bóg daje nam pociechy, przyjemności duchowe, dlatego, że jesteśmy słabi i pragnie zrównoważyć atrakcyjność zła. Ale kiedy zło przestaje nam się już podobać, gdy jesteśmy coraz dalej na drodze duchowej, kończą się pocieszenia, gasną wszelkie zmysłowe doznania, przychodzi oschłość, a poprzez to czas nauki miłości bezinteresownej.
Przykładem jest Hiob, którego Bóg pozbawia wszelkich wartości materialnych, rodziny i zdrowia, wszelkich gratyfikacji i motywacji, dopuszcza najwyższy stopień strapienia, ale Hiob pozostaje wierny do końca.  Przykładem jest również Abraham, od którego Bóg żąda ofiary z umiłowanego syna Izaaka. Abraham jednak całkowicie ufa Bogu i przechodzi szczęśliwie tę najcięższą próbę strapienia; stawia wyżej Boga i Jego słowo niż więzi rodzinne (Rdz 22).

3. Poprzez strapienie Bóg chce nam powiedzieć, że wszystko jest Jego absolutnym darem i łaską. Oczyszczamy się wtedy z wszelkich roszczeń i pozostajemy w oczekiwaniu Bożych darów i Jego samego. Bóg chce nam dać siebie, ale pragnie, byśmy oczekiwali Go cierpliwie, nie zadowalając się jedynie jakimiś namiastkami miłości.
W strapieniu uczymy się również wolności, relatywizmu wobec pocieszenia. Pocieszenie duchowe jest Bożym darem, czystą łaską; może być, ale nie musi. Gdybyśmy nieustannie doświadczali pocieszenia, w łatwy sposób moglibyśmy je sobie przywłaszczyć, uważać za naszą zasługę i wpaść w zarozumiałość, pychę. Brak pocieszenia, strapienie prowadzi do prawdziwej pokory i ufności. Św. Teresa z Avila przeżywała całe lata doświadczenie strapienia, jednak trwała wiernie w ufności Bogu.
O. Fausti pisze: Pokora bez ufności to depresja. Ufność bez pokory to zarozumiałość. Depresja i zarozumiałość to dwaj nieśmiertelni wrogowie. Idą zawsze razem, chociaż zwykle dostrzegasz tylko jednego, tego słabszego w danej chwili (s. 115n).
Zachęcam, aby na modlitwie zastanowić się, która z przyczyn strapienia najczęściej nam towarzyszy.

Nieustająca walka duchowa część 1
Nieustająca walka duchowa część 2

Congregavit nos in unum Christi amor ________________________________
Etykiety: ,